Szczegółowa historia Zamku w Edynburgu - oś czasu, wydarzenia i nie tylko

Około 100 r. n.e. fundamenty Zamku w Edynburgu zostały położone na szczycie Castle Rock, strategicznej grzędy, która zdefiniowała historię Szkocji. Dzięki wspaniałym widokom ten fort na wzgórzu był strażnikiem królestwa. Jego wzniesiona pozycja zapewniała wyraźne korzyści w zakresie nadzoru i obrony, przekształcając go w niezbędny bastion obronny.

W XI wieku Zamek w Edynburgu był świadkiem głębokiej historycznej chwili, gdy królowa Małgorzata, znana również jako Święta Małgorzata Szkocka, wydała ostatnie tchnienie w swoich murach. Około 1130 r. n.e. na terenie zamku wzniesiono kaplicę św. Małgorzaty jako hołd dla jej pamięci.

W 1296 r. n.e., w ferworze pierwszej wojny o niepodległość Szkocji, zamek przeszedł pod kontrolę Anglików, co było znaczącą zmianą w jego losach. Wahadło odwróciło się jednak z powrotem, gdy Szkoci odzyskali swoją cenną twierdzę, tylko po to, by być świadkami jej wyrachowanego zburzenia przez niezłomnego Roberta Bruce'a w 1314 roku n.e.

W samym sercu tego odrodzenia stała budząca respekt Wieża Dawida. Wieża ta, będąca świadectwem trwałej odporności Zamku w Edynburgu, była majstersztykiem projektu i inżynierii. Zbudowany z drobiazgową precyzją, jego wysoka obecność sygnalizowała zaangażowanie w fortyfikowanie zamku.

W annałach historii Zamku w Edynburgu rok 1440 n.e. zapisał się jako mrożący krew w żyłach rozdział niesławnej "Czarnej Kolacji". To wstrząsające wydarzenie rozegrało się w murach twierdzy, gdy młodzi hrabiowie Douglas zostali zaproszeni na kolację z Jakubem II Szkockim, tylko po to, by spotkać tragiczny i makabryczny los z rąk ich Opiekuna wycieczki.

Co więcej, zamek służył nie tylko jako miejsce mrocznych uczt; stał się również miejscem niewoli. W 1482 r. n.e. Jakub III Szkocki został uwięziony w jego potężnych granicach, będąc pionkiem w politycznych machinacjach niezadowolonych szlachciców, którzy starali się kontrolować koronę.

Za panowania Jakuba IV Szkockiego około 1510 roku n.e. zamek przeżył rozkwit. Przykładem wizjonerstwa Jakuba IV była budowa Wielkiej Sali. Sala ta, będąca świadectwem renesansowego ducha tamtych czasów, stała jako dowód zaangażowania monarchy w świetność zamku.

Pod koniec XVI wieku, wraz ze zmianą krajobrazu wojennego, zamek dostosował się do zmieniających się wymagań epoki. Powstała Bateria Półksiężyca, potężny dodatek do obrony zamku. Ten solidny bastion wzmocnił fortyfikacje zamku i pokazał jego odporność w obliczu zmieniających się strategii wojskowych.

W 1573 roku n.e. zamek był świadkiem angielskiego oblężenia. Zamek został ostatecznie odzyskany. W 1341 r. n.e. Zamek w Edynburgu zmienił właściciela podczas średniowiecznych działań wojennych, gdy angielskie siły zajęły twierdzę, zanim powróciła ona pod szkocką kontrolę. Najbardziej burzliwy rozdział miał miejsce podczas angielskiej wojny domowej w 1650 r. n.e., kiedy to siły Olivera Cromwella obległy zamek.

W XIX wieku historyczne skarby zamku ujrzały światło dzienne. W 1818 roku, ponowne odkrycie przez Sir Waltera Scotta szkockich regaliów królewskich w obrębie zamku było momentem o głębokim znaczeniu. Historyczne znaczenie zamku zostało jeszcze bardziej podkreślone, gdy działo Mons Meg zostało przywrócone w 1829 roku.

Wysiłki modernizacyjne pozostawiły swoje ślady, z dodatkami takimi jak Dom Gubernatora (1742 CE), Nowe Baraki (1799 CE) i Szkocki Narodowy Pomnik Wojenny (1927 CE), wszystkie odzwierciedlające jego trwałą rolę w dziedzictwie narodu.